kijk ik door het raam de tuin in. Leeg gevoel van binnen na die prachtige begrafenis gisteren, nu is het echt, hij bestaat niet meer. Niet meer bestaan, dan kan hij er geen last mee hebben, alleen de overlevenden, ik o.a..
Hij kan die tuin nooit meer zien, dat hele mooie, maar hij hield niet van een tuin, hooguit om mij een plezier te doen, beetje vreemde manier van 'houden van'.
Ik zie een Fazant bij het moeras, die scharrelt daar al heel lang rond. Hij loopt naar de grote doorgang en komt de tuin binnenwandelen, richting houtopslag.
Mooi beest, alsof hij komt kijken of dit de plek is een nest te maken. Ik ga filmen:
