We hebben Tonny opgebaard in zijn eigen gemaakte lijkkist waar hij meisjes in fotografeerde o.a. zijn nicht Roos, en Erna heeft een prachtige videopresentatie gemaakt. Ik heb een rouwpraatje gehouden over zijn leven de laatste 20 jaar, zoals ik daar tegen aankijk, daarna zijn we met iedereen naar de Backermarke gegaan om van de korenwijn te genieten en muziek van Van Morrison.
Daar hebben enkele vrienden verhalen en/of gedichten voorgedragen. Heel mooi.
Vandaag heb ik mijn verdriet kunnen vergeten bij de kwelderzwerftocht van 2,5 uur bij Nieuwe Statenzijl. Een zeer zware tocht, vooral omdat ik op laarzen moest lopen vanwege het slik. Inderdaad, je kwam van onder tot boven vol te zitten met klei.
Het regende 2,5 uur onafgebroken en het was ijskoud.
Heel lief, een medecursist van Landschapsgidsen was er ook bij: Willem van Karsen. Hij stuurde 's avonds de volgende plaatjes op:
Mooi? Eerder heftig, wel indrukwekkend maar omdat ik voortdurend bezig ben met uithouden en kijken waar ik loop heb ik niet veel van de tocht gemerkt behalve dat die zwaar was. Wel een plek gezien waar de Zulte overdadig zal gaan groeien en bloeien, vlak bij een cirkelvormig rietveld en die plek moet ik in de gaten gaan houden. Nu nog een goede Zeekraalplek. Schorrekruid was ook overdadig aannwezig, terugkomen op deze plek en aan de excursie toevoegen.
Schorrekruid:
Bovendien te horen gekregen dat ik contact op moet nemen met de Reidehoeve voor vergunningen en andere belangrijke informatie.
Terug naar vrijdag naar Ton's flat aan de Backermarke. Dit verhaal werd door Henk Dorrestijn verteld:
In de eetclub de Lekkerbekken, was Ton Ribbels altijd zichzelf, een personage. Als hij niet aanwezig was, wat zelden voorkwam, was er een lege plek.
We misten dan zijn humor en zijn commentaren.
Ik denk nog vaak met plezier aan hem en ook zijn kunstuitingen terug. Via zijn kunst heb ik met hem destijds kennis gemaakt.
Kort geleden belde ik Ton nog, naar ik dacht op zijn nieuwe adres. Hij zei tegen mij: “Dag liefie”. Kennelijk verwachtte hij iemand anders aan de telefoon. Maar hij lag in het ziekenhuis met de hoop weer naar huis te kunnen. Zijn levenslust was nog steeds aanwezig.
In mijn herinnering zal Ton blijven, als een heel aardige man. Een aangenaam mens.
Hij laat veel goeds na.
Wat blijft is de bagage van zijn personage.
En dit heeft Liesbeth voorgedragen:
Voor TON
Ton is het roze treintje
Dat rijdt op een te groot spoor
Dienstregeling volgens computertijd
Ton is de nevelvrouwen
Onder hun blauwe net
Aangespoeld als diepzee
Ton is de naakte dame
Met grote hoed, paars pluche
In een katoenen zon
Ton is altijd kerst en lichtjes
Kleine mensen die bewegen
Een toren en een spoor
Ton is kijkkastdeuren
Een meisje rood en groot
Met echte molenwieken
Ton is engelbewaarder
Schepper van eigen gelijk
Ton is beschermer van vrouwen
Met uniek universum, eigen veren
Hij ziet Eva’s schoonheid en talenten
Hij had willen blijven om het kleine
Hij ziet wat net zichtbaar is
Hij hield zijn wereld in zijn hand
Liesbeth Cavé
Februari 2011
En dit gedicht, ook van Liesbeth:
Voor Ton
Ik zou willen dat hij een diepe boom kon zijn
dat zijn wortels zouden reizen zich vertakken
tot een schaduwboom ondergronds
Ik zou willen dat hij een dode boom was
omdat ook als de bladeren één voor één
de stam verlaten hebben, als de kern is weggerot
als vogels weggevlogen zijn en vleermuizen
piepen in het oude hart om de handen
van de wind die takken breken
er altijd nog leven is
Ik zou willen dat hij twee bomen was
uit een verdwenen boom en dat hij
als jonge takken eigenwijs boven
de grond, een enkel jong blad opsteekt
Dat ze dan onder de grond elkaar vasthouden
nog even ginnegappen over de gevonden plek
en dan samen tegen de wind hangen dat voorjaar
Ik zou willen dat hij als een bos was
dat hij alle herinneringen zou vangen
als bladeren de wind
Ik zou willen dat hij nog was
Liesbeth Cavé
Februari 2011
