Eerst achter het huis waar het zeepkruid dit jaar overdadig bloeit, na talloze plekken proberen, is dit de plek die 200% geschikt is. Zanderige bodem, kalk waarschijnlijk zo tegen het huis, zeer zonnig tot na het middaguur: kennelijk een ideale plaats voor deze plant van de anjerfamilie die zich met wortelstokken vermeerdert.
Naar de bak met Middellandse zeekruiden: marjolein, salvia, lavendel, citroentijm, rozemarijn en tijm. De marjolein is de 'echte marjolein' of majoraan. Ik had de wilde marjolein moeten hebben, ook wel oregano genoemd. Veel leuker om te zien als die bloeit en veel smakelijker in combinatie met tomatengerechten. Foutje dus.
Dan doorgelopen naar de uitgedroogde vijver om van daaruit een paar foto's te nemen: de Kale jonker nog een keer, de kom met de door droogte gebarsten klei waar ook het regenwater van de dakgoot binnenkomt en nogmaals die mooie prachtige bottels van Rosa rugosa. Het afvoersysteem van de dakgoot naar de vijver hebben we pas gecontroleerd, dat is prima in orde.
Over het slingerpad naar de achtertuin van Loppy en France langs de Gelderse roos van de buurvrouw en langs de plek waar Naiem twee fruitbomen heeft vrijgemaakt omdat ze het na jaren verwaarlozing toch erg goed doen. Die worden extra beloond met een goede snoeibeurt, uitzoeken wat de juiste periode is.
Het is een appel en een peer. De appel is een Malus domestica: de Zoete Ermgaard. Niet te vreten, misschien als stoofappel wel, eens uitproberen. De peer is een Pyrus communis 'Juttepeer'. Die schijnt redelijk te smaken, dit jaar voor het eerst de kans om het uit te proberen.
Verder naar achteren, langs de plek met wilde planten die Naiem jaren geleden daar neergezet heeft en waar nu vooral het Koninginnekruid veel insecten trekt. Doorlopend zien we de Lijsterbes, lang geleden daar geplant, altijd een dun boompje gebleven, vol bloemen in het voorjaar en rode bessen in deze tijd.
Totdat ik uiteindelijk helemaal achterin bij mijn eigen prachtexemplaar van een Gelderse roos kom, hier hoort een hele geschiedenis bij. Jarenlang geprobeerd er wat van te maken, lukte niet. Het boompje werd kapot gemaakt door de wind en opgevreten door insecten. Volgens de lectuur moest het een heel bijzondere struik zijn die in iedere heemtuin thuishoort, maar kennelijk niet bij mij.
Na jaren lange verwaarlozing en helemaal ingegroeid tussen hoge braamstruiken, is hij pas bevrijd door Naiem, een week geleden ongeveer. En zie daar: het is een prachtexemplaar geworden! Helemaal zoals een Gelderse roos eruit hoort te zien:
De struik is vooral aantrekkelijk vanwege zijn witte bloeiwijze in het voorjaar. We gaan eerst genieten van de kleur van de enorme hoeveelheid rode bessen en in het voorjaar van het witte sprookje.
